Czy ktoś kiedyś zastanawiał się dlaczego w kuchnii nie mówi się popieprzyć albo dopieprzyć, a w zamian za to używa się określenia "dodać pieprzu do smaku"?
Zeby to zrozumieć trzeba się cofnąć na Górny Śląsk do połowy ubiegłego wieku. W tym to mniej więcej czasie Ślązaczka , pani Helena Kluzowa - Hawliczkowa dostaje od swoich pryncypałów z Państwowego Zakładu Higieny zlecenie na opracowanie przepisów kulinarnych dań , które wg nowej władzy będą odpowiednie dla pracującego ludu miast i wsi. Pani Helena warzy po Śląsku, dość obficie, z zawiesistymi sosami, no ale naukowcy z PZH nie znają nikogo lepszego. Trzeba oczywiście unikać pewnych sformułowań, np. skropić sokiem z cytryny. Bo jak tu skropić skoro cytryn nie ma. Nadjadą do peerelu jak Fidel się pojawi, wtedy jeszcze nikt o nim nie słyszał więc o cytrynach i pomarańczach należało zapomnieć. Pani Helena komponuje swoje dania bez pulard i kapłonów, masło zamienia na oleje, a cytryny na ocet. Wreszcie w 1954 roku ukazuje się pierwsze wydanie "Kuchnii Polskiej". Do końca peerelu ukaże się ponad pięć milionów egzemplarzy.To najbardziej popularne dzieło książkowe. Nielicząc dzieł klasyków.
Dziś my wszyscy z tej kuchni, nasi przewodnicy kulinarni, ci z programów telewizyjnych również. Ulepieni z kuchni pani Heleny jak schabowy w podwójnej panierce. I ze słów używanych w tej peerelowskiej bibli kucharskiej. A jakie słowa tam używano? Albo nie pozwalano używać?
Cenzor zakwestionował w pierwszym wydaniu słowo "pieprzyć".
Autorzy zamienili to słowo na "dodać pieprzu do smaku" .Komunę obaliliśmy ale "dodawanie pieprzu" pozostało. Czas najwyższy zerwać te kajdany.
Pieprzenie to nie miłość ,to coś znacznie poważniejszego.
